Scheef

Een paar weken geleden heb ik een aangezichtsverlamming opgelopen. Een kant van mijn gezicht is ogenschijnlijk morsdood. Dus een hartstikke scheve kop die iedereen opvalt. En ja, ik ben ook behoorlijk ijdel….
Wat doe je dan als je twee dagen (en de weken) daarna wel ‘de buhne’ op moet?

De linkerkant van mijn gezicht wil helemaal niet meer bewegen. Het oog knippert niet, de mondhoek is afgezakt, ik praat moeilijker, ik slurp met drinken en mijn eten gaat niet netjes. De diagnose, 2 uur na de eerste schrik: het is geen hersenbloeding, waarschijnlijk ook geen tumor maar een aangezichtsverlamming waarvan het herstel minimaal 3 – 6 maanden duurt.

Tja, wat doe je dan? Nog een keer schrikken…. je zegeningen tellen, maar ook inwendig vloeken. Ik zie er werkelijk niet uit. Make-up gaat nu niet en dan ook nog scheef. Ik schaam me rot. Zo veel doet uiterlijk kennelijk met mij. Maar ik bedenk ook: “persoonlijk leiderschap is ook dealen met je eigen gedoe en wat je overkomt. Ik kan altijd nog onder een steen gaan liggen, maar dan wel na mijn 106^e. Ik heb iets te doen.” Mijn inwendige ijdeltuit verzet zich hevig tegen deze gedachte en wil zich ook het liefst de hele dag verstoppen en janken.

Ik heb besloten om de buhne op te gaan en mijn opdrachtgevers vooraf te waarschuwen (“ja, ik schrok me ook wild”) en het euvel in mijn workshops/coachingsgesprekken/trainingen etc. meteen maar op tafel te leggen en te ondertitelen wat men ziet. Ik heb me daardoor kunnen focussen op hetgeen ik daar ook alweer kwam doen. Maar de aandacht moest heel even voluit op mijn gezicht. Het gevolg was dat het thema kwetsbaarheid bij meer mensen boven tafel kwam en de sfeer juist heel werkbaar en krachtig werd. Dat had ik vooraf echt niet kunnen bedenken door mijn schrik en schaamte heen, maar het gebeurde wel. Wie weet wat ik de komende maanden daar nog van leer. Als ik er dan toch iets positiefs uit moet halen..