Afgelopen maanden heb ik binnen een organisatie diverse teams begeleid. Het was een serie van kleinere opdrachten met verschillende opdrachtgevers. Er wordt veel met programma’s en projecten gewerkt. Veel onderwerpen ging over de relatie tussen lijn- en project-/programmaorganisatie en vooral ook over het verbinden van deze werelden en mensen. Ook als deze verbinding niet “van bovenaf” wordt geregisseerd. Het viel me op hoeveel ongemak, belangenstrijd, verlamming en professionele eenzaamheid er dan ontstaat. Ik heb met deze teams gekeken naar wat je dan als (groep en als individuele) professional hebt te doen om goed en vreugdevol te kunnen werken: binnen én buiten je team. We hebben samen de grenzen daarvan opgezocht, omdat je de verandering tenslotte alleen bij jezelf kunt laten beginnen. Een mooie reeks aan ontmoetingen waarin een scala aan invalshoeken voorbijkwam: leiderschapsontwikkeling, teamontwikkeling, maar ook het project- en programmamanagement en uiteindelijk organisatieontwikkeling. De blik van in- en uitzoomen heeft relevante interventies opgeleverd. Gelukkig maar… Het voelt een beetje als “holistisch kijken naar de patiënt aanvullend op het specialistenoog”.