Voor de derde keer op rij heb ik voor het ministerie van I&W een leiderschapstraject van een jaar mogen begeleiden. In opdracht van Yolk heb ik (samen met mijn gelegenheidscollega Ellen de Jong) de ontwikkeling van het persoonlijk leiderschap gefaciliteerd. We hebben gewerkt met een veelheid aan ingangen: Insights Discovery, levenslijnen, opstellingen, rollenspellen, oefeningen uit de theaterwereld en dans etc. etc. Het raakte niet alleen de deelnemers op een diep niveau maar ook mij. En dat gebeurt iedere keer weer.
Inmiddels heb ik me ermee verzoend en bedacht dat je dit werk niet kunt doen als je er zelf niet met huid en haar instapt. En dat kreeg ik ook terug als feedback: je gaat er helemaal in en geeft alles. Stoer en onkwetsbaar willen ogen is een restje van mijn eigen overlevingsstrategie. Dus het ongemak van de geraaktheid zit bij mij, niet bij de ander.
Op de laatste dag gaf iedere deelnemer een korte presentatie over zijn/haar eigen persoonlijke ontwikkeling gedurende dit jaar. Waar stond ik toen, waar sta ik nu? Welke “gevechten met mijn eigen monsters ben ik aangegaan” etc. etc. Ik heb met ontzag en ontroering zitten luisteren naar de verhalen van deze mensen. De grootste introvert was zichtbaar geworden en stond er helemaal, in al zijn ongemak. De “vrolijke Frans” liet ook een serieuze kant zien. De man van weinig woorden was raak en had nog steeds weinig woorden, maar authentiek. Mensen met een zwaar pestverleden maken stappen om anderen te vertrouwen, de “eeuwige dragers en pleasers” leren te begrenzen enz. enz. Kleine en grote stappen, veelal geworteld in het omarmen van de eigen persoonlijke geschiedenis. Dat is moedig en groots.
Ik had een zakdoekje nodig om hier en daar een traantje weg te pinken of op zijn minst een verkoudheidje te suggereren (en met de hitte op die dag was dat 100% kansloos).
Ik heb genoten met tranen…
Blog
Coming up
Inspiratie
In de pers