Dat is toch wat, het besef dat je geen cruciaal beroep hebt. Nou dat plaatst mijn werk weer een beetje in perspectief. Toch blijf ik gepassioneerd doorgaan met coachen, trainen en overleggen met mijn cliënten. Ook al gaat dat online en moet ik een verdomd steile leercurve in: van werken met het hele lijf, in 3D naar geforceerd online werken, vergaderen en trainen. Mezelf en mijn werk opnieuw uitvinden online en in 2D en dat zonder talent in de wereld van ICT. Ook dat is spannend. Uiteraard is heel veel online wel mogelijk, ook coachen en zelfs daarin te werken met het lijf. Ik stond er zelf versteld van. Ik had mijn coachees voorafgaande aan mijn eerste online sessies aangeboden om pas na de sessie te bepalen of een factuur op zijn plek was. Ik werd nadien zelfs uitdrukkelijk uitgenodigd om die facturen te versturen. Ok. Dat is een overwinning op de techniek.
En als het gaat om online trainingen geven: maximaal een dagdeel om vierkante ogen en uitputting bij deelnemers en mezelf te voorkomen.
Naast de frustratie van haperende techniek en online beperkingen, kan er veel wel. Ook dat is voor mij een eyeopener. Toch verlang ik naar leven en werken in 3D. Mijn brein wordt opgerekt, het hart is ongeduldig maar ik moet nog even het opgehokte bestaan respecteren. Ik kom tot de conclusie: hoe gepassioneerd dan ook, in 3D ben ik toch veel leuker…
Blog
Coming up
Inspiratie
In de pers