Medio januari had ik een internationaal managersgezelschap om te begeleiden in een onderdeel van een leiderschapstraject. Werkvorm was de Argentijnse tango omdat bijna alle leiderschaps- en samenwerkingsvraagstukken zijn te vertalen naar deze dans. Het ging over leiden in chaos, met vertrouwen er zijn voor je mensen en geloofwaardig de organisatieverandering leiden, omgaan met weerstand en sabotage.
Ik hou ervan om mensen in een zo’n natuurlijk mogelijke stand te zien leren: ze hebben zichzelf toestemming gegeven om te experimenteren en (spelenderwijs) te ontdekken. Dat is een leerstijl die in mijn ogen een beetje op de achtergrond lijkt te zijn geraakt. Maar als de knop eenmaal wordt omgezet, dan gebeurt er ook wat.
In een groep met bijna alleen kerels is het in het begin lastig dansen…. ook al zijn er wel cultuurverschillen. Bijna iedereen wilde in het begin dan ook observator zijn… Helaas, no escape. We zijn gaan dansen, spelenderwijs leren en experimenteren.
Ik heb op een gegeven moment een klein groepje mannen de opdracht gegeven om voor hun collega’s op de dansvloer chaos te veroorzaken en tevens te registreren hoe de dansers op hun als representanten van de chaos reageren. Tja, en dan wordt er gespeeld en voluit ingezet door zowel de dansers als de ‘chaos'”. Ondertussen moesten de dansers regelmatig van danspartner wisselen, van koers veranderen, van rol veranderen en de muziek wisselde 3 keer per minuut. Resultaat: chaos, dealen met chaos en heel, heel veel lol.
Het mooie was dat sommige leiders bij zichzelf ontdekten of en wanneer ze “in de overlevingsstand” schoten of op hun eigen vertrouwen konden varen, anderen konden meenemen en met de chaos gingen spelen. Ze konden deze ervaring ook vertalen naar voornemens voor “als we weer op de werkvloer zijn”.
Naarmate de workshop vorderde wilde niemand meer observeren. We willen spelen! En verdomd we leren ook…
Blog
Coming up
Inspiratie
In de pers